Time in Spenser’s Amoretti and Epithalamion, and Shakespeare’s Sonnets

Authors : Halit ALKAN

Pages : 389-400

Doi:10.29000/rumelide.985605

View : 13 | Download : 10

Publication Date : 2021-08-21

Article Type : Research Paper

Abstract :İtalya’da ortaya çıkan kısa ve yüksek düzeyde yapılandırılmış şiirsel bir biçim olan sone, Elizabeth döneminde sevilen, idealize edilmiş bir bayana aşk soneleri yazmak için gelişir. Bu çalışma, Edmund Spenser’ın Amoretti ve Epithalamion ve William Shakespeare’in Sonnets eserlerinde zaman temasını ele alır. Spenser Amoretti eserinde son kırk bir yıllık yaşamını yansıtan yılbaşı kutlamalarını ele alır. Spenser Epithalamion eserinde şafaktan düğün gecesine kadar günün saatlerini, bir yıldaki günlere karşılık gelen 365 uzun satırlarda bir yılın geçişini kapsayan bir kayıt tutar. İçeriği, gençliğin heyecanından orta yaş endişelerine doğru ilerler, mutlu bir gün için büyük umutlarla başlayıp konuşmacının gelecek nesillere bıraktığı mirasın kaydıyla biter. Spenser mısralarında zaman akışını dondurarak engellemeye çalışır. Shakespeare Sonnets eserinde, anlatıcının, güzelliğinin gelecek nesiller için güvence altına alınabilmesi amacıyla güzel efendiye çocuğunu doğuracak bir kadın bulması için yalvarmasıyla başlar. Şair, zamanın tahribatından ve güzel efendinin güzelliği üzerindeki zararlı etkilerinden şikayet eder ve güzel efendiyi mükemmelliğini bir çocuğa aktarmaya zorlayarak bu kaçınılmaz sonuçla savaşmaya çalışır. Şair, zamanı, ıstırabın bir boyutu olarak tanımlar ve güzel efendiden kendisini terk etmesini ister. Sonuç olarak zaman, hem öngörülemeyen değişim ve fırsatların başa çıkılamayan bir gücü hem de kişisel olmayan kaygı verici bir etken olarak tanımlanır.
Keywords : Zaman, Amoretti and Epithalamion, Shakespeare, Sonnets