Tanah’ta ve Kur’ân-ı Kerîm’de Tanrı’nın Peygamberleri Bireysel İknası

Authors : Kübra YILMAZ ÜLGEN

Pages : 201-223

Doi:10.30622/tarr.1048795

View : 12 | Download : 8

Publication Date : 2022-03-23

Article Type : Research Paper

Abstract :İlahi dinler, Tanrı ile insan arasında bir iletişim olduğunu ve bu iletişimde peygamber olarak nitelendirilen aracı kişilerin bulunduğunu bildirmiştir. Kutsal varlıkla kurulan iletişimde dinler, Tanrı’yı ana unsur olarak görmüştür. Dolayısıyla bu ilişkinin diğer ayağında olan peygamberler ile ilgili konular Tanrı anlayışları çerçevesinde şekillenmiştir. Bu kapsamda monoteist Tanrı inancını temel alan Yahudilik ve İslamın peygamberliğe bakış açıları paralellik göstermiştir. Peygamberlerin bulunmadığı bir din anlayışını benimsememişlerdir. Yahudilik Musa’yı, İslam Hz. Muhammed’i dinin tebliğcisi kabul etmiş, bu peygamberler dışında başka elçilerin de varlığına inanmışlardır. Sözü edilen dinlerin mensupları Tanrı tarafından seçilen kişilerin ilahi varlıktan birtakım bilgiler alma ve aldıkları buyrukları insanlara ulaştırmakla vazifelendirildiklerini kabul etmişlerdir. Peygamberlere yüklenen tebliğ vazifesinin yerine getirilmesi, onların bireysel olarak ikna oluşlarının sağlanmasıyla ilişkilendirilmiştir. İnsanları Tanrı’nın emirlerine uymaya yönlendirebilmek için öncelikle elçilerin ikna olması gerekli görülmüştür. Nebilerin vahyi birebir kaynağından alması, onları ikna eden en önemli delil sayılmıştır. Bununla beraber Yahudi kutsal kitabı Tanah’ta ve İslam dininin kutsal kitabı Kur’ân-ı Kerîm’de Tanrı’nın peygamberleri bireysel olarak ikna olmaya yönlendirdiğine işaret eden anlatılara yer verilmiştir. Bu kutsal kitaplarda bildirildiğine göre peygamberlerin bazıları görevlerinin başlangıcında veya devam ettiği süreçte ikna edici delillere ihtiyaç duymuştur. Çünkü vazifelerinin getirdiği ağır sorumluluktan dolayı endişelenen ve elçilik görevini kabul etmede isteksiz davranan peygamberler olmuştur. Bazıları ise yürüttükleri vazifeden dolayı hakaret işitmiş, işkence görmüş bu yüzden korku ve üzüntü yaşamıştır. Öte yandan akıllarının tatmin edilmesi amacıyla delil talep eden elçiler de bulunmuştur. Peygamberlerin durumlarını dikkate alan Yaratıcı, onların ikna olmasını hedefleyen deliller sunmuştur. Elçilerini ödüllerle teşvik etmiş, güven tesis ederek sakinleştirmiş, maddi veya manevi alametlerle tatmin ederek ikna olmaya yönlendirmiştir. Tanah ve Kur’ân-ı Kerîm’in peygamberlere bakış açıları aynı olmasa da Tanrı’nın elçilerini bireysel olarak ikna etmeyi amaçlaması ve bu yönde iletişim kurması ortak bir nokta olmuştur.
Keywords : Tanrı, Peygamber, Tanah, Kurân ı Kerîm, İkna, Bireysel